رباعیات خیام

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو خوانی و نه من
هست اندر پس پرده گفتگوی من و تو
چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من...
۲۸ اردیبهشت روز بزرگداشت دانشمند بزرگ ایرانی، فیلسوف، ریاضیدان، رباعی سرا، ستاره شناس، حکیم عمر خیام گرامی...
j

آن مرد نیم کز عدمم بیم بود...... آن نیم مرا خوشتر از این نیم بود
.
جانیست ب عاریت مرا داده خدای.....تسلیم کنم چو وقت تسلیم بود

باد ست هر انچه گفته اند ای ساقی...

کنه خردم در خور اثبات تو نیست......... اندیشه من به جز مناجات تو نیست
.
من ذات تو را به واجبی کی دانم..............داننده ذات تو به جز ذات تو نیست

دارم گنهی که پشت ایمان شکند ...

چون مردن تو مردن یکبارگی ست...........یکبار بمیر ,این چه بیچارگیست؟
.
خونی و نجاستی و مشتی رگ و پوست..........انگار نبود, این چه غمخوارگیست؟

افسوس که در دهر ندیدم یاری ........کز پای دلم برون کشد یک خاری
.
با هر که نشستم نفسی از یاری ..........از صحبت او بمن رسید ازاری

دنیا چو فناست, من بجز فن نکنم .......جز رای نشاط و میِ روشن نکنم
.
گویند مرا که ایزدت توبه دهاد ...............او خود ندهد, وگر دهد من نکنم
.
.
شاعری که جاودانگی را تنفس میکرد.

زیبا بودن و عشق نجستن است ،
نیمه بودن است ناتمام زیستن است
بی انتظار گشتن است ،
چنگ بودن و نوازنده نداشتن است ،
نوازنده بودن و چنگ نداشتن است
متن بودن و خواننده نداشتن است
در خلا زیستن است ،
برای هیچ کس بودن است
برای زنده بودن کسی نداشتن است
بی ایمان بودن است
بی بند و بی پیوند و آواره بودن است
جهت نداشتن است
دل به هیچ پیوندی نبستن است
جان به هیچ پیمانی گرم نداشتن است .
اینها درد های وحشی بود
دردهای دل های بزرگ و روح های عالی
چگونه انسان می تواند باشد و رنج نکشد ،
باشد و دردمند نباشد ؟
من به جای بی رنجی و بیدردی همیشه آرزو می کرده ام که خدا مرا به غصه ها و گرفتاری های پست و متوسط روزمره مبتلا نکند ، بکند اما روحم ، دلم ، احساسم را در سطحی که این دست اندازهای پست را حس کند پایین نیاورد ، چه کسانی از چاله وله های راه رنج می برند و خسته می شوند و به ناله می آیند ؟ کسانی که می خزند بیشتر ، آنهایی که می روند کمتر ،آنها که می پرند هیچ

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم
وز داس سپهر سرنگون سوده شدیم
دردا و ندامتا که تا چشم زدیم
نابوده به کام خویش نابوده شدیم...
افسوس